Łuszczyca – terapia skojarzona pokona tą wstydliwa chorobę.

Łuszczyca to jedna z najczęściej występujących dermatoz, o przewlekłym charakterze. W związku z jej negatywnym wpływem na samopoczucie fizyczne i psychiczne chorego, bardzo istotne jest wdrożenie skutecznego leczenia objawowego.

Jak leczyć łuszczycę?

 Wybór terapii warunkowany jest wieloma czynnikami, z których najistotniejsze to stopień nasilenia zmian chorobowych oraz ich lokalizacja. Według zaleceń Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, kluczowe jest zakwalifikowanie choroby jako postaci łagodnej, umiarkowanej lub ciężkiej, w oparciu o systemy punktowe PASI, BSA oraz DLQI. System PASI (Psoriasis Area and Severity Index) uwzględnia obecność łusek, rumienia i nacieku zapalnego, oraz ich lokalizację (głowa, tułów, kończyny dolne i górne). System BSA służy obiektywnej ocenie powierzchni ciała zajętej przez zmiany łuszczycowe, zaś system DLQI to subiektywna ocena wpływu choroby na jakość życia pacjenta- określa on jak bardzo uciążliwa jest dla niego choroba i jakie implikacje to pociąga we wszystkich sferach jego życia. Postać łagodną łuszczycy rozpoznajemy, gdy uzyskujemy następującą punktację: PASI ≤ 10 pkt, BSA ≤ 10% i DLQI≤ 10%, natomiast dla postaci ciężkiej punktacja wygląda w ten sposób: PASI> 10 pkt, BSA> 10% oraz DLQI> 10%. Dlaczego to takie istotne? Ponieważ to, jak leczyć łuszczycę, ściśle zależne jest od stopnia jej nasilenia- postać łagodna wymaga leczenia miejscowego, zaś postać umiarkowana i ciężka- skojarzonego leczenia miejscowego i ogólnoustrojowego.

Łagodna nie zawsze znaczy łatwa w leczeniu

W leczeniu łagodnej postaci łuszczycy z lokalizacją skórną, stosowane są miejscowo glikokortykosteroidy, pochodne witaminy D (kalcypotriol, takalcytol), cygnolina, dająca bardzo dobre rezultaty, preparaty keratolityczne, dziegcie, retinoidy oraz inhibitory kalcyneuryny (pimekrolimus, takrolimus). Na owłosionej skórze głowy stosowane są roztwory z cygnoliną, steroidy, szampony z dziegciami, a aplikację tych leków powodujących ustąpienie ognisk łuszczycy, poprzedza zastosowanie preparatów keratolitycznych. Łuszczyca twarzy wymaga wdrożenia leczenia skutecznego i nie wykazującego działań ubocznych jednocześnie- zmiany dotykające tą problematyczną lokalizację dobrze reagują na inhibitory kalcyneuryny, krótkotrwale stosowane kortykosteroidy oraz pochodne witaminy A (0, 05% tarazoten) i pochodne witaminy D. Gdy łuszczyca atakuje dłonie i stopy, może to w znacznym stopniu ograniczać sprawność ruchową chorego, ponadto zmiany o tej lokalizacji są oporne na leczenie i często mają długotrwały charakter. Poprawę stanu chorego przynosi terapia kombinowana silnymi steroidami i lekami keratolitycznymi, steroidami i pochodnymi witaminy D lub włączeniem do ostatniej kombinacji dodatkowo dziegciów. Paznokcie, ze względu na specyfikę anatomiczno- funkcjonalną, wymagają leków przenikających przez płytkę paznokciową- wymagania te spełniają bardzo silne sterydy z lekami keratolitycznymi oraz pochodne witaminy A lub D.

Ciężka postać łuszczycy – leczenie skojarzone jest koniecznością

Gdy łuszczyca przebiega pod postacią ciężką, konieczne jest wdrożenie obok leczenia miejscowego także postępowania terapeutycznego ogólnoustrojowego. Doskonałe efekty przy minimum efektów ubocznych, przynosi fototerapia i fotochemioterapia. Farmaceutyki stosowane w leczeniu ogólnym to m. in. steroidy, retinoid acytretyna, cyklosporyna A, metotreksat. Leki te cechuje różna skuteczność i nasilone działania niepożądane- o tym jak leczyć łuszczycę w takim przypadku i jaką farmakoterapię wdrożyć decyduje lekarz, po indywidualnym przeanalizowaniu bilansu korzyści i strat danego postępowania leczniczego.